Turcja jest krajem wyżynno-górzystym, który leży w strefie fałdowań alpejskich. Obecny kształt rzeźby terenu został nadany dzięki ruchom zapadliskowym i wypiętrzającym jakie miały miejsce w trzeciorzędzie, a potem w plejstocenie. Od trzeciorzędu aż po czasy starożytne w Turcji aktywny był wulkanizm, o czym świadczą obecne regularne stożki wygasłych wulkanów. Te wygasłe wulkany są obecnie najwyższymi górami Turcji.
Większą część powierzchni kraju stanowi Wyżyna Anatolijska, która jest masywem hercyńskim zbudowanym z utworów paleozoicznych przykrytych kredowymi i trzeciorzędowymi osadami. Obszar ten wznosi się przeciętnie od 900 do 1500 m n.p.m. Wyżyna Anatolijska dzieli się na szereg rozległych obniżeń, mających postać kotliny. Obniżenia te są wypełnione trzeciorzędowymi i współczesnymi osadami jeziornymi i utworami wulkanicznymi. Jedynym wysokim obiektem geologicznym Wyżyny Anatolijskiej jest wygasły wulkan Erciyes o wysokości 3917 m n.p.m.
Wyżyna ta jest niemal ze wszystkich stron otoczona pasmami górskimi. Na zachodzie kraju góry są krótkie i silnie porozcinane dolinami. Na północy kraju ciągną się równolegle dwoma pasmami na około 1000 km Góry Pontyjskie. Są zrębowe pasma górskie zbudowane głównie z łupków krystalicznych, wapieni i fliszu oraz ze skał wulkanicznych: andezytu i tufu. Najwyższe masywy tychże gór znajdują się na wschodzie kraju, gdzie wznosi się szczyt Kaçkar Dağı o wysokości 3932 m n.p.m. Rzeźba okolic tego szczytu ma charakter glacjalny i do dziś zachowały się tam fragmenty lodowców. Na południu Turcji ciągną się góry Taurus, którego pasma mają około 1500 km długości. Góry te zbudowane są z wapieni, skał magmowych i piaskowców. W budowie tychże gór dużą rolę odgrywają wapienie, w których rozwinęły się formy krasowe z jaskiniami. Góry te największe wysokości osiągają w środkowej części (Taurus Środkowy), najwyższym szczytem jest Kaldi Dag o wysokości 3734 m n.p.m. Występuje tam bardzo urozmaicona rzeźba terenu, zaś na wschodzie dominują długie grzbiety z ostro opadającymi stokami. Na zachodzie Taurusu dominują wysokie płaskowyże.
We wschodniej części kraju leży turecka część Wyżyny Armeńskiej, zwana Wschodnią Anatolią. Obszar ten wznosi się od 1000 do 2000 m n.p.m. i jest poprzecinany licznymi pasmami górskimi, które urozmaicają stożki wygasłych wulkanów. W tej właśnie części Turcji leżą najwyższe szczyty kraju. Najwyżej wznosi się przykryta czapą wiecznych śniegów góra Ararat o wysokości 5122 m n.p.m. Wyżyna Armeńska jest pokryta na znacznym obszarze lawami bazaltowymi. Wyżyna Armeńska jest obszarem bardzo aktywnym sejsmicznie, który leży na styku aż czterech płyt tektonicznych. Są to płyta euroazjatycka, płyta afrykańska, płyta arabska i płyta irańska. W Turcji dość często dochodzi do katastrofalnych trzęsień ziemi.